ERGUVANLI SOKAK

Erguvan kokulu sokağı döndüğünde duraksadı. Ateşli büyüsü onu dedesi ve babaannesiyle birlikte kaldığı geniş avlulu müstakil evdeki iftar vaktine götürdü. Dedesine tuttuğu orucu vermek için heyecanlandığı anlar gözünde canlandı. Dedesi ona hediye olarak uzaktan kumandalı araba alacaktı. Dedesinin elini öpüp orucum senin olsun dede, demek için içi içine sığmıyordu.  Sahurda mahalleyi inleten Ramazan davulcusunu dinlemek için annesine dil döktüğü saatleri gülümseyerek yâd etti.

Daha dün duymuş gibi aklındaydı:

Bu aya hürmet gerek,

Nimete şükür gerek,

Mübarek Ramazan’da;

Hakk’a ibadet gerek.

 Davulcunun ardından,

–Çorbayı yeni yaptım sıcak sıcak yiyin, böreği yeni açtım soğumasın buyurun alın, diyen komşuların ikram severliğine bir iç geçirdikten sonra sabah namazı dedesiyle gittiği mukabelede uyuyakalmasını bile özlediğini hissetti. Ne güzeldi, dedesinin arkadaşlarının elini öpüp çikolata toplaması, imamın şeker ikramı, diğer çocuklarla herkes namaza durduğunda camide koşturmaları… Her namaz çıkışı dedesi, böyle yaparsan getirmem bir daha dediğinde yok dede yapmayacağım bir daha deyip öğle namazında daha da koşturduğu günlerdeki huzuru çıra ile arasa bulamayacağını geçirdi içinden.

  Teravih arası avazının çıktığı kadar cemaatle salâvat getirdiği, namaz çıkışı köşedeki bakkaldan üstüne başına dökerek yediği dondurmanın neden şimdi tadı yok, acaba?

  Oruç öncesi annesinin komşularla birleşerek erişte, ekmek, su böreği yaptığında ocak başında yediği zamanların tadını hangi mekâna gitse bulamadığını fark etmesiyle yarası dağlanan hasta gibi kalbi sızlamaya başladı.

  Mazideki yolculuğunu on beş katlı binanın altındaki kafeden gelen caz müziği tez vakitte bitirivermişti. El ettiği taksiye binerek metrekaresi büyük huzuru küçük olan iki katlı evinin adresini vererek uzaklaştı.