AFFET BU GECE ÖLMEK İSTEDİM

2024’ten Mart’ın 29’u ve Tabirin Caiziyle Uykusuzluk

Affet, gecenin çığlığı susturmaya yetmedi kafamı!
Deliliklerden delilik beğenmeye yeltendim.
Kararsızlığın bedelini uykusuzlukla ödedim.
Susmayan kafamı koparmak ve bir nebze dinginlik istedim.
Ödemesi taksitli bedellerin faizlerine yenildim.
Sonra kaçtım gecenin koynuna, şaşırtmadı yine öylece kalakaldım.
Diri bedenlere mide hesabı yapanlardan kaçtım,
Bedenin hesapsızca katledilişine yakalandım.
Ne susmak bilmeyen düşünceler bitti ne de acımasız iç çekişler.
Ne gece aldı koynuna ne de sabahın serinliği karıştı ruhuma.
Bir bedeldi neyin olduğunu bilmeden ödediğimiz, sanırsam yani öyleydi!
Sonunun selametinden bahsedilen sabır, bir ceza miydi yoksa bilinmez miydi ne olduğu?
Hayatın olanca hızıyla aktığı bu yaşamak denilen beceri sahi bir beceri miydi?
Akıp giden hayatın akışında bir nokta bile olamamak miydi kafamızı semiren?
Neydi bu olan ya da olmayan!
Bütün mesele buydu belki de olanı kabullenmek, olmayanı anlamlandıramamak.
Sahi neydi bunca telaş , niyeydi!
Tek bir şeye mi sığardı mesela yoksa akışta yok mu olurdu o da?
Anlamsızlığı anlamlandırma çabası ve sabrın mükafatı için çabalamak ölesiye kapışır mi acaba!

İçimde bitmek bilmeyen bir isyanın ayak sesleri
Gece saat 3 elli ve ben farksızım saatlerce
Korkular korkular ve bitmek bilmeyen duygular
Yıkılış sonra tekrar ayaklanış ve artık yok oluş
Geberirken yaşamak duygusal bir boşluk
Hissizleşmek mi duygusallıktan ölmek mi
Ben mesela çoğu zaman bilemiyorum çoğu şeyleri
Uykusuzluğa yenilmiş bedenimin gözlerinde acz
Beynimin yorgunluğuna direnen kollarımda hissizlik
Ve daha bir çok şey.