DEHR

Herkesin haklı olduğu bir zamandan geçiyorum.
Etimle tırnağımla eşiyorum toprak üstü bezleri.
En çok da mezarımdan bakıyorum dünyaya, gökyüzüne ve gözlerime atılan her toprağı öpüyorum olanca insanlığımla.
Bir parmağı dolduruyor bütün hakikatler. 
Bir anne önce doğurduğu yavrusunu hırslarına kurban ediyor. 
Mezarlarımdan tutuyorum dünyayı, ellerimin kirli çizgileri örgüleriyle masumdur.
Sonra tıkanıyorum ayaklarımdan başlayarak heveslerime. 
Biriktirmek istemiyorum, kayboluyor bütün yalnızlığım. 
Cebi dolan bir adamın kendi idamını seyrederken, öylece göçüp gidiyorum buralardan. 
Faizlerime bolca istiğfar ediyorum. Kayboldum zamandan, kaybettim çocuklarımın ceninlerini gece vardiyalarında. 
Bilirim omurga yangınlarının külleri, en çok adaletin israfının üzerini örtüyor. 
Uzaktan çok uzaktan seyre dalıyorum çocukluğumun,
Makinelerimi uçurduğum vakitleri ısrarla ovuyorum sızıları geçsin diye. 
Bir acı yoğunlaşıyor böğrümde, tedavisine imkân vermiyorlar. 
Ruhun sızısı değse de çoğalsa mağdur edilmiş sancılarım. 
Pedalı kırılmış bir gençliğim var, inat ve barut eleyen. 
Üfleyince ruha hakikat, kıvılcım olur susmalarım. 
Doktorlar en çok da kendilerine yabancıdırlar. 
Kan değerlerinde görünmez çoğu zaman acılar. 
Dünya kadar damarlarımda gezen ve seferi olan kederlerimle muayene ediyorum fedakârlıklarımı. 
Zamanı ısıran, ıskalayan dostlar ile
Bıktırıyorum ne varsa kendimden etimden ve kemiğimden sarkan. 
Sonra ilahi Kelimatullahın omuzlarından sıyrılarak düşüyorum bütün günahların çukurlarına. 
Beylik laflarım ilk çelme takıyor, sonra gözleri yenilmiş mutluluklarım. 
Soframda kimsesiz duran çatal ve kaşıklarım. 
Sürü psikolojisine yenik düşmüş evraklarımla huzurunda bekliyorum öylece masum öylece insancıl. 
İlk virajda savruluyor toksinlerim, ilk virajda ölümcül vuruşları dökerek şehrin betonlarına...