Şiirin Mahalleden Taşınmasıdır

Ne çok döküldüm ya Rab!
Sol elimle tutarken dünyayı,
haramlarım nasıl da konvoy başı!
Çalan her ıslıkta şeytanlarım kıvılcımlar patlatıyor.
Yolun karşısındayım artık, aramızdan çok sular aktı sarhoş etti beni bu beton!

Çok katlı dirilt beni Ya Rab!
Yüzümü süreyim rüzgarına,
yolun bu tarafı çok esiyor,
cebimde dinden kalma buruşmuş ibadetlerim,
selasını veriyorlar nefsimin öldüğünü duyan gelmiyor.

Ne de olsa yolun karşısındayım,
terk etmedim mahallemi,
halen daha taziye evlerinin baş köşesinde Yasin’in son ayetlerini dirilere okuyorum.

Nasıl olsa döküldüm kendime Ya Rab! Kurbanlarımdan akan kanlar ile kırmızıya boyuyorum içimi,
ölüler kadar sessiz içimi.

Sana sırrımdan çiçekler koparmalıydım ey kendim.
Onları sulayacak kadar insan,
onları büyütecek kadar merhamet,
onları yaşatacak kadar su ile saf tutmalıydım
dökülmeden hemen önce….