Semaya Doğru Açılan Betonlardan Dökülen Sıvaların Ah’ıdır

İçimdeki kemiklerin etrafında bir işçilik, yevmiyesi hemen verilsin diye bekleyen işçi
akşam evine dönerken kıymayı 200 gr alan ter, bunca salavatların üstünde bir döşeme, yıkılırsa eğer,
çöktüm secde diye ölüme.

İçimi sen bilirsin Allah’ım ucuzluğuna kaçtığım dünya da bir huzur, bir koltuk bir de elleri çatlamasın diye annelerin bulaşık makinaları.
Şayet üşümüyorsa şehir bozulmasın işte aldığımız 200 gr kıyma,
bu dünyanın harbi sabahı mı var ?
Gece içimizde bir ürperti, erteledim onca merhabayı ,
kafamı koyduğum yastığın arkasında senden evvel bir müteahhite yaslanır gibi, bunca alınteri
bir ömür emekliliğimizden başka neyimiz var ki ?

Şu kiralarını bahane ettiğimiz
cesetleri
göç ederken kurşunlanan Ortadoğululular olmasa anlamayacaktık
Bodrum kattan dünyaya bir mutfaktan sızan kolu bacağı kopmuş çocukların
odasında büyüttüğü oyuncakların
moloz üstünde bıraktığı sesi..

Bir yerde durmalıydılar,
bu koca süsüyle övünen Fransız balkonuyla yeni bir dünyaya pencere olan adamlar!
Durmalıydılar çünkü ağıtlar kulaklarını sağır etmeliydi,
o korku
o panik
varını yoğunu emanet ettikleri
kirişin altında evladının eliyle vedalaşan adamın gözleri
yakmalıydı işte
yankıları bir sela gibi çökmeliydi üzerimize henüz geç değil yıkılsın ahlaksızlığımız da gömülsün yerin dibine.

Yapmadınız işte, geçmişte imkan dediğiniz
her şey
soğuk bir odada ateş başında İslam dediğiniz her şey,
bir betondan
bir ucubeden
bir kaçıştan
bir konfordan ibaretti, söylemediniz bize.
Ganimet gördüğünüz her yerde kemik yarası,
yar ağrısı,
yürek sancısı,
hedefe varmayan mızrak yerle bir oldu.
Hadi söyleyelim mi çocuklar hep birlikte
ne mutlu yaralıyım diyene!

Yaralarını kefenle saranların acısını dindir Rabbim.
Bu yükün altında kül olmayanın kulluğu batsın…