Bu Şiir De Boşluğuma Geldi

devlet derin bir tapudur,
herkesin kendi üzerine geçirmeye çalıştığı
kimi zaman ıslak bir zeminde,
kimi zaman da sert bir kayanın üstünde.

Ben ki belediye koridorlarında
gülücüklerle mavi bültenleri karıştırırken, önümden geçen okkalı bir müminin esansıyla,
derin bir boşluktan bağırdım
sevmeyin bu şehri diye.
Kalıplarınızdan kentler yapmayın diye
koridorların canı cehenneme!
Koridorsuzların canı hep cennete.

Devletin yeri başımızın üstündedir,
bu demli yanılgılarımızla migrenimizden akar hep kırmızı kan,
vatanım sana canım heba.
Canlarımız sana.

Hemen kapıda
müşrik bir balonu uçuran mavi emzikli bebelerin duvarlarından sızan
o endamlı
o cilveli
o paslanmaya yüz tutmuş gemiyi,
ümmetin iskelesine alabora diye çakanlarla tutuştuğumuz put monteleme ihalesinde, hangimizin heykel traşı kuvvetliyse ki koridorlarından cennet akan ırmaklarından yalın ayak geçenler bilirler
bu uzun keyifsiz bir dizesizliğin bağlanamadığı yerleri,
devlet diye öptüğüm her yanımda uçuklar, tedavisinde kimlik kartı,
tedavülden henüz kalkmamış bir üst kimlikle.

Bu şiir boşluğuma geldi,
sen
ben
o
biz
siz
onlar
da kendine….